خدا

همیشه از بزرگترین پرسش های بشر بوده است، موجودی قادر مطلق و توانای کل، کمال، پرفکشن، دارای ذاتی متکی به خود.

اما ایا میتوان وجودی برای این تعریف قائل شد؟ بدون انکه به تناقض برسیم؟ 

اگر وجود یک خالق و دنیای بعد از مرگ را رد کنیم، با احساس پوچی بعد از ان چگونه برخورد کنیم؟ میگویند اعتقاد به خدا مانند روح برای زندگی است، لیک پس چرا افرادی هستند با وجود اعتقاد به به وجود خدا،همچنان احساس پوچی دارند؟

ایا انسانی که به خدا اعتقاد ندارد لزوما قید و بندی برای خود قائل نیست و به ارزش های انسانی اهمیت نخواهد داد؟

یا انسانی که به وجود یک خدا با تعریف مذکور معتقد است، ایا به همه ارزشهای اخلاقی پایبند خواهد بود؟

حال انکه، معتقدان و منکران وجود خدا، به این سوالها پاسخهای خود را داده اند، اما، سوالات من بحث دیگری هستند.

او در مقام یک خالق نسبت به مخلوق خود وظیفه ای دارد. رسولان ادعا  دارند که این وظیفه از سمت خداوند به انان واگذار شده، لیک، خالق ما، برای مخلوقاتش انقدر ارزش فائل نیست، که خود بدون واسطه با انها ارتباط داشته باشد؟ و روی به روشی نامعقول اورده است.